Uit boeken en verhalen van mensen weten we dat velen een abrupte dood stierven door intense, onverwachte blijdschap. De levensadem kon de felheid van zo'n diep gevoelde, onbekende emotie niet aan en werd afgesneden.
1 Polycrata (1), een aristocratische vrouw van het eiland Naxos, is gestorven toen ze onverhoeds, en bij verrassing, een vreugdevol bericht ontving, schrijft de filosoof Aristoteles (2).
2 Dit overkwam ook Philippides, een komediedichter en bepaald geen onbekende. Toen hij op hoge leeftijd, tegen verwachting, een dichterswedstrijd won, was zijn vreugde zo groot dat hij plotsklaps, te midden van zijn vreugde, dood neerviel.
3 En iedereen kent wel het verhaal van Diagoras uit Rhodos. Drie jonge zonen had hij: de ene was een bokser, de andere een beoefenaar van pankration, de derde een worstelaar. Diagoras zag in Olympia hoe elk van hen op één en dezelfde dag de overwinning behaalde en met een lauwerkrans werd bekroond. De drie jongens grepen hun vader vast, bekroonden hem met hun lauwerkrans en gaven hem een kus. De menigte juichte, van alle kanten werd de vader bestrooid met bloemen. En daar, in het stadion, in het oog van de menigte, terwijl hij gekust en vastgepakt werd door zijn zonen, gaf Diagoras geest (3).
4 En in onze jaarboeken las ik dit verhaal, uit de tijd dat het Romeinse leger bij Cannae werd afgemaakt. Toen een moeder op leeftijd hoorde dat haar zoon het niet had overleefd, werd ze overweldigd door gevoelens van rouw en verdriet. Maar dit bericht was niet waar. Niet lang hierna kwam de jongeman van het slagveld weer naar huis en het oude vrouwtje, een en al verbazing bij het weerzien van haar zoon, werd overstelpt door zo'n intense en onvermoede vreugde dat ook zij, verward en in shock, het leven liet (4).
Noten bij de vertaling
(1) Polycrita, de vrouw van Naxos, was beroemd in de oorlog tegen Eritrea en Milete. Gevangene van het Eritrese opperhoofd Dignetos, werd zij zijn minnares en zorgde ervoor dat hij het kamp, dat hij bewaakte, overdroeg aan de soldaten van Naxos. Polycrita ontving zoveel onderscheidingen, geschenken en kronen dat ze stierf op haar weg terug naar de stad: Marache (2002)
(2) Frag., 559 Rose. V. Rose, Fragmenta, t. 5 de l'éd. d'Aristote par E. Bekker, Berlin, 1831-70
(3) Cf. Pausanias 6.7.3; Diogenes Laertius 1.3.72; Cicero, Tusc., 1.46.111
(4) Cf. Plinius, N.H., 7.53.180 & Livius, 22.7.13
Literatuur
R. Marache, Aulu-Gelle. Les Nuits Attiques. Livres I-IV (Parijs 2002)
J.C. Rolfe, Aulus Gellius. The Attic Nights. Books 1-5 (Londen 1946)
留言